Erle batek ziztatu izan balio; jaiki ote zitekeen hain azkar? Zer bururatu zitzaion, ba, hari bat-batean?
Ilun zegoen, esperantzarik gabeko arima baino ilunago. Eta ez zuen ezer ikusten, begietan zapi bat balu bezala sentitzen zen. Eskuak luzatuta horma hotza nabaritu zuen, sentimendurik gabeko hitzak bezain hotza. Eskuak berotzeko asmoarekin bere aurpegian jarri zituen, odola nabarituz. Min zeukan, sekula baino min gehiago. Bakarrik sentitzen zen, eta egon ere. Beraz, eskuak belaunetan ondo estutuz amak bakarrik eman liokeen besarkada simulatu zuen.
Argi izpi batek momentu xarmant hura bortizki apurtu zuen, gelditzen zitzaion zorion apurra putzu sakon batean jaurtita. Argi zakar haren atzean gizon bat zegoen, zerbait esaten ari zen gizon bat:
-hem end uzuzu rejanar ia.
Aitorrek, txarto entzun zuelakoan, esandakoa berriz errepikatzeko eskatzen saiatu zen. Baina, alferrik, bere ahotsean hitzak lotsatiak ziren, isiltasuna zen soilik harropuztasunez aurrera zihoana. Gizonaren ahoan ere antzerako zerbait gertatzen ari zen, informazioa erdizka jasotzen baitzuen mutikoak. Ez zuen tutik ulertzen: ez aurpegian zeukan odola, ez hormaren hotza, ez gizonaren keinu erronkaria, eta are gutxiago hark esaten ziona.
Baina, gauza bat argi zeukan: lurrean jesarrita zegoen gorputz makala eta begirada galdua ezin ziren berarenak izan. Zerbait ez zebilen ondo.
-Utzi nire semea ikusten, arren!- oihukatzen zuen emakume babesgabe batek.
-Andrea, ezin duzu oraindik ikusi. Min egin ahal dizu.- esan zion gizonak autoritatez.
-Gutxienez, kontaidazu nola dagoen nire kuttuna.
-Basati bat ematen du. Benetako piztia.
-Ama baten maitasunak bakarrik senda dezake, ezin duzue hor bakarrik utzi, animalia gisa.
-Laster egongo da berriz ere zurekin, andrea, izan ere, hobe du ondo jartzea. Bestela, neurriak hartu behar izango ditugu.
Gizonak, ibilera ziurrarekin, bere bidean aurrera jarraitu zuen,atzean zeukan emakumea txikituz. Honi, saminak gero era gehiago itotzen zion bihotza, eta taupaden soinuak, semearen falta sumatzen zuenetik, erlojuaren lana egiten zuen, erreminaren erlojuaren lana. Barnean zeukan amorrua adore bihurtuta semea ikusi behar zuela ohartu zen. Isilean, ikusia izan gabe, 666.atera jo zuen.
Ez, berriz ez, argi madarikatu hori ez zuen berriz sentitu nahi Aitorrek. Ez zuen berriz ere gizon haren begirada ikusi nahi. Baina, oraingoan, begirada hura ez zen maltzurra, maitekorra baizik. Zeruko aingeru bat zirudien, elurra bezain zuri, irribarre dardaratia soineko zuelarik. Aitorri arraroena egiten zitzaiona aurpegi goxo hura ezaguna zuela zen, jaiotzerakoan ikusi zuen lehenengo gauza izango balitz, beti-betikoa.
-Se meama nau zuzatoz nirebesoe tara.
Zer zioen? Zer esan nahi zion? Emakumea, apurka-apurka hurbildu zitzaion, astiro, gorputzeko berotasunak ikaratu ez zezan. Besarkatu egin ziren, denbora izoztuz, malkoak bizi bihurtuz. Orduan, amak bere ezpainekin eztizko musua eman zionean, txikitan sentitzen zuen zirrara berbera zainetatik igaro zitzaion, beldur zenean lasaitzeko asmoz ematen zizkion laztanak gogoratuz. Hori da, bazekien nor zen Jainkosa hura: ama zuen, bere amatxo.
Bihotz zaurituek bakarrik ulertu ahal zuten momentu hura, bat-batean, Luziferrek bidali izan balu bezala, begirada maltzurreko gizonak gelditu zuen.
-Zeregi tendu zuhemen?
-Utzde zazueba kean, ezdaino lakobasapiz tiarik.
Berriz ere sentsazio hura, beste mundu batekoa balitz bezala. Ezer ulertzen ez zuenaren inpotentziak bultzatuta altxatu egin zen, gizonaren begirada maltzurra koldar bihurtuz. Horrek indar handiagoa eman zion sabanako lehoia zela sinarazteko. Hori dela eta, batek daki nola, bere gorputzak zeukan guztia askatzea eskatu zion, nolabait, horretaz desegiteko. Beraz, beste irtenbide bat aurkitu gabe, tentsio guztia gizonarengan askatu zuen. Bere gainean jarri eta norbait zela pentsatzen zuen, egiten zituen oihu bakoitzak Aitorri irribarre bihurtuz. Inork ezin zuen garaitu.
Ez, berriz ere argi hura. Heltzen zitzaion izpi bakoitzak pixka bat gehiago itsutzen zuen. Beste gizon bat zen, beste begirada maltzur bat. Honek eskutik heldu zion, gogor, barne-barneko zerbait aurkitu nahi izango balu bezala. Oraingoan, Aitor, gazela zen, lehoiak harrapatu berri zuen gazela. Indarrez, eta bere nahiaren kontra, zulo hartatik atera zuten, beste zulo handiago batera sartzeko.
Gizonak, halako batean, sakelatik pistola bat atera zuen, Aitorren buruan jarriz. Jadanik ez zuen ezer inporta, ezta amaren besarkadak ere. Jadanik basati batekin akabatu zuten. Basati baten bezala jaten, jotzen eta begiratzen zuen norbaitekin. Baina, aldi berean,ume baten arima zuen mutila hil zuten, pentsatzen eta sentitzen zekiena. Izan ere, bihotz ahul bat desagerrarazi zuten, inork ikusi ezin zuen bihotz bat.
